Sim City istnieje w panteonie gier, które wiele z dzieciństwa na początku lat 90. zapamięta. Wzdłuż Szlak Oregon, Sim City nauczyła dzieci, że życie jest z natury niesprawiedliwe, a gdybyś był odpowiedzialny za duże miasto, najprawdopodobniej przypadkowo zamordowałbyś wszystkich w środku.
Bez względu na to, jak dobrze zaplanowałeś, coś zawsze się nie udawało. Granie było pewne bezcelowe Sim City to nie ma sobie równych w innych grach. Nie możesz „pokonać” Sim City.
Chyba że jesteś Vincentem Ocaslą.
22-letni student filipińskiej architektury spędził cztery lata wykreślanie i planowanie, a także wdrażanie wielkiego miasta Magnasanti w Sim City 3000. Wyposażony w to, co według Ocasli jest układem zapewniającym maksymalną wydajność, Magnasanti ma 6 milionów mieszkańców.
Mike Sterry z Vice wyśledził Ocaslę, żeby porozmawiać z nim o tym wielkim przedsięwzięciu, i możesz przeczytać fantastyczny wywiad na stronie Vice.
W filmie Ocasli jest coś w rodzaju horroru, w którym szczegółowo opisano okres budowy tego miasta w latach 2007-2009. Może to fakt, że średnia długość życia w tych miastach wynosiła około pięćdziesięciu lat, ponieważ coś musi dać. Może dlatego, że Ocasla przyzna nawet, że istnieje istnienie ekonomicznego niewolnika dla jego Simów, mówiąc w pewnym momencie:
Ekonomiczny niewolnik nigdy nie zdaje sobie sprawy z tego, że jest trzymany w klatce w kółko i nigdzie z milionami innych ...
Ludzie mieszkający w tych miastach często rezygnują z życia w bardzo zaludnionym mieście, a niektóre ofiary - od długiego życia do korzystania ze straży pożarnej - zostały porzucone, aby miasto mogło być duże.
Ocasla ostatecznie uważa Magnasanti za projekt artystyczny i istnieje rozsądne porównanie z filmem Koyaanisqatsi. Z Magnasanti, Ocasla ma narzędzie do artystycznej ekspresji, aby w pełni zagłębić się w „niewiarygodnie chore ambicje egoistycznych dyktatorów politycznych, elit rządzących i wręcz szalonych architektów, urbanistów i inżynierów społecznych”. Całość można postrzegać jako komentarz do rozrastania się miast, doskonałości życia w mieście, która jest tak pożądana. I poświęcenia, które podejmujemy w celu jego wdrożenia.
Ocasla kończy swój wiceprezes, informując widzów:
Jeśli ktoś się zastanawia, nie jestem autystyczny ani nie jest uczonym, nie cierpię na ZOK, ani nie cierpię na jakąkolwiek inną formę klinicznej choroby psychicznej lub choroby ...
Cokolwiek zmusiło Ocaslę do stworzenia tak intensywnej kreacji jak Magnasanti, to fascynujące spojrzenie na precyzję niemal maszynową i ciekawy komentarz do urbanistyki.