To the Moon w grach Freebird to prosta gra przygodowa typu „wskaż i kliknij”. Gracz kontroluje dwóch naukowców: dr Wattsa i dr Rosaline, którzy traktują swojego najnowszego klienta: Johnny'ego. Zespół podróżuje po wspomnieniach Jana i przepisuje je według swoich najgłębszych pragnień. To także sprawiło, że płakałem, ciężko.
W tej historii osoba może zmienić swoje wspomnienia. Ze względu na ogromne problemy etyczne, jakie stwarza, procedura może być podjęta tylko przez ludzi na ich umierającym łóżku. Sigmund Corporation, firma odpowiedzialna za tę procedurę, może zmienić pamięć klienta, tak aby jego najgłębsze, najbardziej szczere życzenie zostało spełnione. Klient musi uważnie życzyć, ponieważ będzie to ostatnia rzecz, jaką kiedykolwiek zrobią.
Johnny ma jedno życzenie: iść na księżyc. Problem polega na tym, że nie wie dlaczego. Do naszego nieustraszonego duetu Rosaline i Watts należy głębsze i głębsze zagłębianie się w przeszłość Johnny'ego i ustalenie, jak i, co ważniejsze, czemu, Johnny chce iść do kosmosu. Lekarze badają i współdziałają z wspomnieniami Jana, zbierając „odłamki” lub przedmioty o silnym przywiązaniu emocjonalnym, a następnie przeskakują do wcześniejszych czasów w życiu klienta.
To nie jest szczęśliwa gra. John umiera na końcu. Ale lekarze będą przeklęci, jeśli umrze niezadowolony.
Główną postacią w wspomnieniach Jana, jego źródłem szczęścia, a jego ostatecznym smutkiem jest jego żona, rzeka. Rzeka jest ... inna. Jej maniery i reakcje na świat prowadzą do interesujących relacji z Johnem. Proste wypowiedzi i spostrzeżenia na temat Johna i River na początku gry mają druzgocące konsekwencje, gdy zagłębiasz się w przeszłość pary. Uznaję twórców za powiązanie niemal każdego zabłąkanego szczegółu w coś spójnego i wzruszającego.
Ten autor doświadczył prawdziwego „bólu serca” podczas niesławnej sceny w jadalni. Mogę tylko powiedzieć, że dzieci mogą być okrutne. Kilka razy zastanawiałem się, czy uda mi się przejść bez stania się rozmoczonym, płaczącym bałaganem.
Postacie gracza Rosaline i Watts mają dobrą chemię jako współpracownicy, i konsekwentnie i żartobliwie wychodzą z siebie, gdy druga staje się zbyt żywiołowa. Ich frustracja w tym trudnym przypadku pomaga przełamać melancholijny nastrój naukowym odpowiednikiem „kopnij go, aż zadziała”.
Gra nie jest perfekcyjna, naprawdę znalazłem się w stanie „zamrożonej” gry i musiałem przeładować poprzedni zapis. Segment jazdy konnej nie był intuicyjny i zawierał przewodnik po grach, aby poruszać się po nim. Są to drobne dziwactwa, które nie rozpraszały faktu, że spędzam 4 godziny przywiązane do historii Johna i rzeki, mówiąc sobie, że nie będę płakać.
Zakończenie kończy się ponurą piosenką „Everything's Alright”, wykonaną znakomicie przez Laurę Shigiharę. Jednocześnie uspokajający, optymistyczny i zrezygnowany obserwujemy koniec. A potem płakałem.
Nasza ocena 9 Poznaj cudowną i smutną opowieść o człowieku na łożu śmierci.