Zawartość
Życie. Wszyscy wiemy, jak dobrze życie może nas traktować. Możesz wziąć życie za rogi lub możesz pobić życie. Myślę, że muzyka z Green Day miała rację, kiedy napisali piosenkę „Boulevard of Broken Dreams”. Pierwsza zwrotka współgra ze mną: „Chodzę samotną drogą, Jedyną, którą kiedykolwiek znałam, Nie wiem, gdzie to się dzieje, Ale dla mnie jest w domu i chodzę sama. To było moje całe życie. Jeśli próbujesz dowiedzieć się, dokąd zmierza ten post, powiem ci. Mam depresję.
Napisanie tego posta wymagało wiele odwagi. Niewielu ludzi zachęciło mnie do napisania tego, ale wierzę, że to było coś, co musiałem zrobić. Aby mnie poznać, będziesz musiał podróżować do mojej przeszłości. Jako dziecko i nadal w dorosłości jestem bardzo introwertyczną osobą. To smutne, że nigdy nie miałem żadnych przyjaciół. Nigdy nie miałem tego odtwarzacza 2 obok mnie. Przechodziłbym przez życie przez 12 lat, nie tylko dzieci w moim wieku, ale także przez nauczycieli. Moi rodzice wiele ze mną przeszli. Po ukończeniu szkoły średniej zrobiłem to, co zrobił każdy student wieczysty, idę na studia.
Dałem college'owi „starą college'ową próbę” w 2005 roku. Poszedłem na pierwszy semestr i zrobiłem świetnie. Mój punkt oceny wynosił 3,75. Przechodząc do tego drugiego semestru, tam właśnie leży problem. W połowie drogi opuściłem kolegium, ponieważ nie zgadzałem się z personelem. Teraz próbowałem chodzić na zajęcia, ale nauczyciele mówili, że moje nazwisko nie figuruje na liście studentów. Próbowałem iść na studia! Przed wyjazdem rozmawiałem z moim doradcą. Powiedział mi: „Nie sądzę, że jesteś typem uczelni”. On też był idiotą i ja. Około 5 lat później przyznałem się rodzicom, że nie pójdę na studia, kiedy im powiedziałem, że jestem. Okłamałem ich. To był ogromny błąd. Przez 5 lat marnowałem czas w Internecie i próbowałem szukać pracy. Około 2010 roku miałem wielką przyjemność otrzymać kamień nerkowy. W tym momencie odszedłem. Mówię mamie: „Słyszeliście o tym starym powiedzeniu„ To dziecko jest wiązką radości ”, cóż, właśnie urodziłem się z paczką”.
Nie sądzę, żebym kiedykolwiek rozważał samobójstwo, ale zapytałbym siebie: „Jaka byłaby ostatnia gra wideo, w którą kiedykolwiek grałbym?” Po zastanowieniu klikam na IGN. Na stronie głównej był Podcast Beyond: Episode 65 - Journey to Center of Beyond. Więc klikam na to. Około 5 minut nie było śmiechu. Była osoba, która brzmiała jak Goofy i coś dusiła. To był Greg Miller. Nie mogłam przestać się śmiać. Do dziś nie mam pojęcia, o czym był ten odcinek podcastu. Chris, Greg, Jeff i Ryan brzmiali jak przyjaciele. Potrzebowałem tylko przyjaciela. Chciałem zostać ich przyjacielem. Oczywiście nie mogłem, to dlatego, że ich nie znałem. To mi wciąż pomogło i do dziś pomogło mi w potrzebie.
Czas nacisnąć przycisk restartu!
Kilka lat temu, podczas mojej drugiej próby w college'u, zdecydowałem, że będę się starał zająć dziennikarstwem gier wideo. Podobnie jak poprzednie pomysły, wszyscy się śmiali. Moi rodzice lub nauczyciele tego nie popierali. Większość ludzi w Internecie też się śmiała. Mówienie „gry wideo to moda”. Nikt mi nie pomoże ani nie wesprze. Jestem zniechęcony, prawie codziennie myślę. Widzę dzieciaki młodsze ode mnie, pracujące w dużych witrynach, takich jak GameSpot i IGN, ludzi prosto ze szkoły średniej. Połączenie braku wsparcia i zobaczenia moich rówieśników doprowadziło mnie do spiralnej depresji.
Uwaga dla wszystkich, którzy są moimi przyjaciółmi na Facebooku i obserwatorami na Twitterze. Dbam o każdego z was. Jeśli nie odpowiem ci na studiach, zdobyciu tego niezależnego koncertu lub zabawnym życiu. Nie martw się. Najprawdopodobniej jestem zazdrosna. To nie ma z tobą nic wspólnego. Mam problemy do rozwiązania. Wiem o tym i powinieneś pogratulować tego, co robisz.
Po tym wszystkim wciąż nie wiem, do czego doszło moje życie. Czy mam przeznaczyć z góry ustaloną przyszłość normalności? Moim problemem jest to, że za dużo myślę. Dlatego piszę. Pisanie pomaga mi organizować wszystkie moje myśli. To pomaga mi opowiadać historię. Idąc w tym dziennikarstwie gier, wiem, że miliony milionów chcą to zrobić. Mogę być w mniejszości, żeby nawet dostać pracę, ale postaram się jak najlepiej.
„Niebezpiecznie jest iść sam”.Piszę o tym nie ze względu na mnie, ale dla innych członków społeczności graczy. Badania sugerują, że 20-25% dorosłych w Ameryce cierpi z powodu stresu emocjonalnego. To około 1 na 4 osoby cierpiące. Niedawno znalazłem TakeThis.org. To z gry wideo The Legend of Zelda. Kiedy stary człowiek powiedział: „Niebezpiecznie jest iść sam.” Była to prosta oferta pomocy. Misją Take This jest zapewnienie empatii, edukacji i wsparcia w zakresie zdrowia psychicznego i dobrego samopoczucia osobom doświadczającym cierpienia emocjonalnego, ich rodzin i większych instytucji.
Nadal mam depresję. To jest coś, z czym zawsze będę musiał się uporać. Życie poradziło sobie lepiej. Wracam do college'u, aby uzyskać dyplom z komunikacji. Straciłem 45 kg. Poza tym mam pracę na pół etatu. Tak jak powiedziałem wcześniej, piszę, ponieważ jestem pasjonatem nie tylko gier, ale całej branży.
Pozwólcie, że zakończę ten post piosenką samego Music Mana: Billy Joela. Napisał piosenkę „You're Only Human”. Pod koniec utworu stwierdza: 'Jesteśmy tylko ludźmi, Powinniśmy popełniać błędy, Ale przeżyłem wszystkie te długie samotne dni, Kiedy wydawało się, że nie mam przyjaciela, Ponieważ wszystko, czego potrzebowałem, to mała wiara, więc mogłem złapać oddech i twarz świat znowu. ”
Jestem osobą, która popełniła kilka błędów. Chciałem podzielić się tą wiedzą, aby każda inna osoba miała nieco łatwiejszy czas na tym świecie. Jak mówią „wiedza jest bezużyteczna, jeśli nie jest dzielona”.