Zawartość
Gatunek wizualnej powieści zajmuje dziwne miejsce w odniesieniu do gier wideo i innych form rozrywki. Są to przede wszystkim teksty, ale mają też zdjęcia i dźwięk. A większość powieści wizualnych, z kilkoma wyjątkami, nie ma nic, co naprawdę można nazwać rozgrywką.
Zamiast tego skupiamy się na historii i dokonujemy wyborów w kilku kluczowych punktach, aby określić trasę, którą zajmuje ta historia. Niektóre gry nawet nie oferują tak dużo: Umineko: Kiedy płaczą i jest to seria siostrzana Higurashi są idealnie liniowymi doświadczeniami bez prawdziwych wyborów.
Czy mimo tego, że nie ma rozgrywki, aw niektórych przypadkach nie ma interaktywności, są to gry powieści wizualnych?
Co jest w grze?
Po pierwsze, głównym problemem tego pytania jest to, że definicja gry wideo uległa zmianie. Porównajmy jedną z pierwszych gier wideo, jakie kiedykolwiek powstały z grą, która ukazała się w tym roku. Pong została stworzona jako gra dwuosobowa dla rodzin, współpracowników i przyjaciół, aby grać przeciwko sobie. Ponga zasady są tak proste, jak się pojawiają: uderz piłkę, nie pozwól, by cię minęła, weź piłkę obok przeciwnika. Jak każdy sport lub gra w tym czasie, celem jest wygranie z przeciwnikiem. Nie ma skomplikowanej historii ani charakterystyki, tylko cel. Nawet tryby dla jednego gracza Pong są takie same, tylko z graczem AI.
Porównaj to z Straż pożarna, klimatyczna gra, która rozpoczęła się na początku tego roku. Straż pożarna gracz natknął się na park, zbierając przedmioty i rozwijając historię. Poza znajdowaniem przedmiotów i rozmawianiem z kimś na drugim końcu radia, nie ma żadnego celu. W rzeczywistości nie ma sposobu, aby wygrać, tylko zakończenie (mniejsze spoilery) prawdopodobnie sprawi, że gracz poczuje się bardziej rozczarowany niż zwycięzca. A jednak wymaga uwagi i wkładu gracza, aby kontynuować, co oznacza, że nikt nie będzie twierdził, że to nie jest gra.
Jak to jest powiązane?
Gra wideo nie jest już czymś, co wygrywasz lub przegrywasz. Z grami takimi jak Heavy Rain, The Wolf Among Us, a nawet niektórzy strzelcy lubią Spec Ops: The Line, media jako całość zmieniają się, aby skupić się na narracji dla jednego gracza nad konkurencją dla wielu graczy. Gry są interaktywnymi doświadczeniami, a powieści wizualne są interaktywnymi doświadczeniami poddanymi destylacji do najbardziej podstawowych elementów.
Brać Steins; Gate, na przykład. Jeden z klasyków gatunku, Steins; Gate zajmuje się podróżami w czasie, a potencjalnie katastrofalne skutki nieostrożnego korzystania z podróży w czasie. Podczas Steins; Gate został także zaadaptowany do udanego serialu anime, stracił wiele emocjonalnego ciosu, który sprawił, że historia rezonowała tak dobrze. Niektóre z najbardziej przejmujących momentów, jak jedna scena, w której bohater musi podróżować w czasie, aby powstrzymać dziewczynę przed ponownym połączeniem się z ojcem w celu uratowania przyszłości, są bardziej rozdzierające, gdy trzeba nacisnąć przycisk, aby to się stało.
Powieści wizualne są pełne takich scen, które albo tracą coś, albo nie działają w innych mediach. Na przykład, Ostatnia nagroda cnoty opowiada swoją historię w wielu podobnych, ale nieco innych wszechświatach, pozwalając graczowi przeskakiwać między liniami czasu, by opowiedzieć historię w nieco anachronicznym porządku. W każdym innym medium historia byłaby prawie niezrozumiała, ale dzięki interaktywności ma sens. Gracz wybiera, do której osi czasu się udaje, i zmienia oś czasu, dokonując wyborów w kluczowych punktach, co pozwala im śledzić każdą z nich.
W ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci definicja gry uległa zmianie. Ponieważ wiele nowych gier koncentruje się na doświadczeniu pojedynczego gracza w wyzwaniu mulitplayer, wiele gier polega raczej na nadawaniu graczowi narracji, z którą wchodzą w interakcję, niż wyzwaniu. Powieści wizualne to ta interaktywna formuła, sprowadzona do najbardziej charakterystycznej formy.
Masz świetne powieści wizualne, które chcesz polecić? Opowiedz nam w komentarzach!