W każdy piątek na cześć #flashbackFriday (tak, poszedłem tam) planuję spojrzeć wstecz na klasyczną grę, która miała głęboki wpływ na moją karierę hazardową lub w jakiś sposób wpłynęła na branżę. Wyjaśnijmy, że NIE przeglądam tych gier, ale raczej wyrażam, jak je pamiętam w porównaniu z tym, co teraz o nich myślę, po ponownym ich odtworzeniu.
W tym tygodniu postanowiłem połączyć moją miłość do gier z moją pasją do muzyki i porozmawiać o ulubionym rapowym psie boju, PaRappa the Rapper.
PaRappa the Rapper to gra oparta na rytmie, która pierwotnie pojawiła się na PlayStation 1 w chwalebnym roku 1996. Gra koncentruje się wokół PaRappa, który jest czymś w rodzaju antropomorficznego, rapującego, podobnego do psa. PaRappa aspiruje do roli największego na świecie „bohatera hip-hopu”, jednocześnie zdobywając serce ukochanego przyjaciela kwiatu o imieniu Sunny Funny.
W istocie historia opowiada o psie, który próbuje wygrać miłość kwiatu poprzez różne bitwy hip-hopowe. W porządku, więc może są jakieś wątki fabularne w historii, ale granie w grę rytmiczną dla tej historii jest jak Donald Trump, który próbuje nie zrobić z siebie głupca, może się zdarzyć, ale prawdopodobnie nie.
Muszę przyznać, że jest to jedna z pierwszych gier, które pamiętam grając na moim PS1 (zdecydowanie pierwsza gra rytmiczna, w jaką kiedykolwiek grałem) i byłem absolutnie zauroczony niemal wszystkim, co o tym było. Oszałamiające wizualizacje, proste, ale wymagające poziomy i oczywiście niesamowita ścieżka dźwiękowa.
Czy ta pionierska gra przetrwała próbę czasu?
Tak i nie.
Zacznijmy od tak. PaRappa the Rapper to wciąż niesamowita gra oparta wyłącznie na ścieżce dźwiękowej. Jest to z pewnością jedna z moich ulubionych ścieżek dźwiękowych do gier wideo (a także dość wysoka w porównaniu z wieloma innymi), a utwory są tak samo chwytliwe i zaraźliwe, jak prawie 20 lat temu. Przybijanie rytmu, aby utwór nie pomijał rytmu, jest tak samo satysfakcjonujące, jak wtedy.Kompozytor Masaya Matsuura dołożył wszelkich starań, aby każda piosenka była tak wyjątkowa i zabawna, jak to tylko możliwe. Utwory są tak dobre, ponieważ reprezentują postacie za nimi tak niesamowicie dobrze. Daje poczucie wiarygodności i celowania w faktyczne rapowanie podczas robienia ciasta lub nauki kung fu.
Na nieszczęście dla mnie to jest miejsce, w którym gogle nostalgii odrywają się i naprawdę zaczynam dostrzegać wady, które istniały w tej grze.
W mojej wersji (nie jestem pewien, czy tak się stało każdemu), kiedykolwiek wstrzymałem grę, odejdę i wrócę, musiałbym ponownie uruchomić poziom od początku, co okazało się dość denerwujące. Wizualizacje, choć zdecydowanie wyjątkowe i ujmujące, naprawdę nie zestarzały się i zaczęły wyglądać jak pop-up book bardzo szybko zepsuty.
Gra nie jest wcale tak trudna, jak pamiętam, a jeśli jesteś dobry, możesz pokonać grę w około 40 minut.
PaRappa raper jest daleki od złej gry i zdecydowanie warto grać dla każdego, kto nigdy go nie podniósł. Niestety, jako zapalony fan, kiedy byłem młodszy, ten tytuł zmienił się z tego, co pamiętam, jako świetna gra, a po prostu jako doskonała ścieżka dźwiękowa.