Zawartość
- Składanie razem szarganych wspomnień
Powolne pełzanie do końca- Wspaniałe środowiska, błotniste postacie
- Przerażająca Sonata z kilkoma kwaśnymi uwagami
- Werdykt
Pozwól, że zacznę swoją recenzję od tego: chciałem kochać Zdezorientowany: Umęczeni Ojcowie. Tak naprawdę chciałem kochać tę grę tak bardzo, że utknąłem w tarapatach kryzysu egzystencjalnego od czasu jej ukończenia - szczególnie dlatego, że wydaje mi się, że miałem dużo inną reakcję na grę niż garstka innych recenzentów.
Podważyłem nawet moje własne zdrowie psychiczne, odzwierciedlając udrękę uwięzionych postaci Zdezorientowanypsychologiczny pejzaż. Ale ostatecznie doszedłem do wniosku, że w kilku kluczowych obszarach brakuje gry - i po prostu nie mogę tego przekroczyć.
Ekscytowany jako list miłosny do gier takich jak Wieża zegarowa i Nawiedzona ziemia, Zdezorientowany zawiera dawki, dzięki którym te gry są świetne, ale nie staje się mistrzowską odą do tych ukochanych franczyz. Zablokowany przez zawiłe opowiadanie, monotonną rozgrywkę i wątpliwy projekt dźwięku, Zdezorientowany: Umęczeni Ojcowie nie wyróżnia się z powodu tego, co robi dobrze, ale z powodu tego, czego nie udało się osiągnąć.
Ale niezależnie od gier, które ma naśladować, Zdezorientowanynajbardziej skandalicznym grzechem jest to: z wyjątkiem pierwszych półgodzinnych fragmentów Dziejów I i II, Zdezorientowany nie jest szczególnie przerażający w jakiejkolwiek formie ani w modzie, czy to fizycznej, czy psychicznej. Ma odpowiednie narzędzia - ale tak po prostu nie jest.
Szkoda, biorąc pod uwagę jego potencjał.
Składanie razem szarganych wspomnień
Fabuła Zdezorientowany: Umęczeni Ojcowie jest dość prosty, ale jest pełen zawiłych zwrotów akcji, które zostawiają nawet najzagorzalszych graczy zakłopotanych. Stworzony jako psychologiczny horror-thriller, nie ma wątpliwości Zdezorientowanyfabuła powinna zawierać co najmniej kilka rewelacji uginających umysł. Ale kiedy czytasz wiki gry, aby wyjaśnić rytmy, które powinny być wyraźne (lub tła niektórych głównych postaci), po tym, jak kredyty się kręcą, oczywiste jest, że czegoś ważnego brakuje.
Bez wchodzenia w zbyt wiele szczegółów grasz jako Rosemary Reed, kobieta badająca zniknięcie córki doktora Richarda Feltona, Celeste. W typowy dla horroru sposób, ciekawość przewyższa wytrwałego Reeda, a ona ostatecznie zostaje uwięziona w domu horroru, ściganym przez obłąkanego psychopata, nastawionego na jej zniszczenie.
Gdy przechodzisz na palcach po domu, staraj się unikać rozrabiania z rąk jednego z trzech wrogów w grze (gdzie tylko dwóch zawsze pojawiają się na ekranie w tym samym czasie), twoje podstawowe urządzenia do opowiadania historii są kolekcjonerskie porozrzucane w różnych miejscach w domu. Czy to portrety wiszące na ścianach, czy wycinane w szufladach wycinki z gazet, te kolekcjonerskie narracje nie są aż tak trudne do znalezienia.
Jednak historia, którą opowiadają, nie jest w pełni zrozumiała. W pewnym momencie w przeszłości były prowadzone eksperymenty przez współpracownika Feltona, a te eksperymenty nie poszły dobrze. Lek w tych eksperymentach doprowadził do tragedii, a lek został odwołany. W jakiś sposób ten narkotyk całkowicie wypala wspomnienia ludzi, przekształcając je w morderczych socjopatów. W jakiś sposób ... chodzi o ćmy - ponieważ według twórców reprezentują one transformację, dwulicowość i śmierć. Wszystkie tematy, które mogę zdobyć w grze horroru.
Niestety, jest to ta sama opowieść o szaleństwie, oszustwie i odkupieniu (?), Którą widzieliśmy w wielu innych historiach. Jasne, to może zdecydowanie zadziałać tutaj - jeśli narracja lepiej dopasuje okruchy chleba w bardziej dostrzegalny sposób. Jednak, gdy wszystko zostało powiedziane i zrobione, nadal nie jestem pewien, dlaczego tak się stało, kim są niektóre postacie, jakie są połączenia tych postaci lub czy niektóre punkty fabuły były nawet prawdziwe (lub konieczne). Mogę wywnioskować, ale nawet te wnioski są w najlepszym razie słabe.
Grałem w wiele podobnych gier survival-horror (Przetrwać, Amnezja, RE1, Bestia w środku), więc nie potrzebuję, aby każdy punkt fabularny przekazany mi na srebrnym talerzu poskładał wszystko, co się dzieje. Ale nawet pięć dni później wciąż drapię się po głowie, próbując zrozumieć wszystkie punkty fabuły i połączenia.
Oczywiście, niektóre odpowiedzi na Zdezorientowanypytania mogą (i prawdopodobnie będą) zostać zapisane dla dwóch planowanych sequeli (o których wiedziałbyś tylko, jeśli śledziłeś rozwój gry). Ale z powodu tak niewielu pytań, które pojawiły się po kulminacji gry, poczułam się opuszczona na zimno, uczucie, które trwało przez hamowane, nieważkie zakończenie gry i jej kredyty.
Powolne pełzanie do końca
To nie pomaga tej historii Zdezorientowanyrozgrywka jest drobiazgowo powtarzalna. W najlepszym wypadku, Zdezorientowany można go opisać jako horrory-sim z QTE wkraplanymi do gry.
Kiedy zaczynasz, czujesz się jak ZdezorientowanyRozgrywka będzie powolnym, przerażającym crescendo symfonii niezapomnianego horroru w dalszej części gry. Faktem jest, że ... to się zdarza. W rzeczywistości jest to powolne palenie w kierunku frustrującego finału pełnego prób i błędów - i wywołujących napady złości insta-deaths zaostrzanych przez mniej niż optymalny system oszczędzania (pro tip: do nie kiedykolwiek opuścić i założyć, że twój autozapis uruchomi Cię tam, gdzie skończyłeś).
W rzeczywistości, gdy dojdziesz do kulminacyjnej sceny gry, prawdopodobnie znudziło ci się, że chodziłeś wolniej niż kaleki ślimak z jednego końca domu do drugiego, aby znaleźć ten lub inny przedmiot. Nie wspominając o większości tej rozgrywki, polega na ciągłym śledzeniu wstecznym.
Oczywiście możesz biegać, przyspieszając. Po prostu oczekuj, że będziesz nieustannie nękany przez jednego Zdezorientowanyjest trzech wrogów. Bez względu na to, gdzie przebywasz w domu, w stosunku do miejsca, w którym przebywają w domu, twoi wrogowie znajdą dokładną lokalizację w ciągu kilku sekund od uruchomienia, co w najlepszym razie sprawia, że wybór ruchu jest irytujący - aw najgorszym razie frustrująco śmiertelny.
I tak, wiem Zdezorientowany ma na celu przywrócenie współczesnej publiczności klasycznej rozgrywki survival-horror, rozgrywki pionierskiej dzięki takim tytułom jak Wieża zegarowa, ale wydawanie prawie 65% gry skradającej się tam iz powrotem wzdłuż tej samej dokładnej trasy może stać się nieznośnie nudne. W rzeczywistości jest tak mało zróżnicowanych ustawień we wczesnej i środkowej grze, że można raczej oglądać suchą farbę niż patrzeć na ten sam regał lub biurko lub lampę w kółko.
Przynajmniej RE1 Zabrał cię na zewnątrz domu, miał szklarnie i ogrody, które możesz zbadać. Zdezorientowany sprawił, że stałem się klaustrofobiczny, ale nie w sposób, który podkreślał narrację lub zarozumiałość.
Biorąc to pod uwagę, powiem, że pomimo ogólnej monotonii, ZdezorientowanySystem sterowania jest solidny i intuicyjny. Poruszanie Reedem o rzekomym piekle jest płynne i elastyczne. Mogę włączyć ani grosza i skutecznie unikać wrogów. Łatwa do zrozumienia i ukończenia była mini-gra defensywna (zainicjowana za każdym razem, gdy masz w swoim ekwipunku przedmiot obronny i wroga). Jedyny raz, w którym umarłem Zdezorientowany było wtedy, gdy nie miałem elementu obronnego lub nie zwracałem uwagi na białą kulę w środku QTE.
Dostęp do ekwipunku w celu korzystania z przedmiotów dodaje również grozy do gry. W rzeczywistości był to jeden z niewielu momentów, kiedy byłem naprawdę pełen obaw podczas grania Zdezorientowany. Dwa lub trzy razy byłem legalnie przerażony celowym przerażeniem gry, ale wchodząc w mój inwentarz wiedząc, że morderca czaił się gdzieś za mną, za każdym razem dawałem mi gęsią skórkę.
Wspaniałe środowiska, błotniste postacie
Przez większą część, Zdezorientowany to ładna gra. Środowiska są bardzo szczegółowe, a każde pomieszczenie pełne jest ozdób, które sprawiają, że są realistyczne i wiarygodne. Szczególnie zaświecając Zdezorientowany jest fantastyczna. Słońce pełzające przez drzewa w otwarciu gry jest hipnotyzujące; uderzające jest uderzenie pioruna w półkryte okna w środku gry; a cienie rzucane przez twoją latarkę w pobliżu punktu kulminacyjnego mogą sprawić, że zobaczysz ghule, których nawet nie ma.
Ale tam, gdzie środowiska robią tak fantastyczną robotę ZdezorientowanyModele postaci często pozostawiają wiele do życzenia, zwłaszcza w 4K. Czasami są fantastycznie renderowane. Innym razem wyglądają jak coś z wczesnych dni PlayStation 3 - błotniste lub, jak to czasem bywa w przypadku Reed, dziwnie zacienione pod pewnymi kątami (nie mówmy nawet o dziwnie stopionych policzkach Richa).
Pewnie, Zdezorientowany została stworzona przez mały zespół niezależny i niekoniecznie ma być fotorealistyczna - lub nawet sportowa grafika. Ale tak naprawdę to niespójności pełzają pod moją skórą i wbijają się w moje kości. Pod koniec dnia są one przełamywane przez zanurzenie, czasem graniczące z komicznym. W grze skoncentrowanej na terroryzmie kwestie te wyróżniają się tylko głębiej.
Przerażająca Sonata z kilkoma kwaśnymi uwagami
Jeśli szukasz gry, która ma nastrojowy i nawiedzony wynik, znajdziesz to, czego szukasz Zdezorientowany. Wyprodukowany przez weterana gry wideo Nobuko Toda, który pracował nad grami takimi jak Złe w sobie, Zło w 2, Metal Gear Solid 4: Guns of the Patriots, i Final Fantasy XIV, ścieżka dźwiękowa do Zdezorientowany podkreśla twoje klaustrofobiczne otoczenie i utrzymuje cię w świecie. Dodaje poczucie przeczucia, które byłoby nieobecne bez niego.
Tego samego nie można powiedzieć Zdezorientowanyefekty dźwiękowe i głosowe, które czasem graniczą z okropnym. W pierwszych momentach gry lektorzy są szczególnie zabłoceni, brzmią nieprodukowany. W niektórych przypadkach można nawet powiedzieć, że głosy pochodzą z kabiny dźwiękowej w jakimś odległym studio. W miarę postępów gry dochodzi do sytuacji, w których wolumeny zmieniają się - i gdzie krzyki są nieznośnie głośne.
To samo można powiedzieć o foleysach Zdezorientowany. Zapalenie papierosa na początku gry, uderzenie zapalniczki krzemiennej - ale stoisz na ganku domu. Chodzenie po liściach obezwładnia inne dźwięki i dialogi.
Ale główny - i najbardziej bolesny - winowajca występuje w formie kroków. Podczas gdy powinieneś być w stanie wskazać, gdzie są twoi wrogowie po ich śladach i głosach, to rzadko zdarza się tak. Czasami kroki są głośne i klekotliwe, jakby twój prześladowca był w pokoju z tobą. Wtedy dowiesz się, że są w pokoju nad tobą. Inne czasy, kroki i głosy są pomieszane, jakby nadchodziły przez ścianę - ale twój napastnik jest tuż za tobą.
To coś, co mogą prowadzić do pustych przestojów, ale często prowadzi do tanich zgonów. Wszystko to poprawia się wraz z postępem w grze, chociaż nie jestem pewien, czy to dlatego, że projekt dźwięku poprawia się, czy po prostu przyzwyczaisz się do niego i dostosujesz styl gry.
Werdykt
Pod koniec dnia jestem trudny Zdezorientowany ponieważ była to gra, w której byłem nie tylko bardzo podekscytowany, ale i która miała mnóstwo potencjału. W żaden sposób nie można go odtworzyć ani nawet „złamać” w najprawdziwszej definicji tego słowa. I naprawdę ma kilka strasznych chwil (szczególnie w drugim akcie). Ale tak długo trwa dotarcie do celu, wywołuje wściekłość natychmiastowej śmierci w swojej grze końcowej, źle edytowane napisy i niespójne projektowanie dźwięku - wszystko to, co może szybko wyłączyć graczy, którzy w przeciwnym razie pokochaliby to.
Jeśli jesteś ciężki Wieża zegarowa fan, prawdopodobnie znajdziesz coś do kochania Zdezorientowany: Umęczeni Ojcowie. Ale nawet wtedy jest to trudna gra. Miejmy nadzieję, że sequele rozwiążą niektóre z problemów tutaj, ponieważ potencjał tej serii nie powinien się tutaj kończyć.
---
ZASTRZEŻENIE: Uzyskaj pełną wersję Steam z usuniętymi: udręczonymi ojcami. Już wkrótce na PS4 i Xbox One. Copyright © 2018 Darril Arts. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Nasza ocena 5 Zniekształcony: Tormented Fathers ma mnóstwo przerażającego potencjału, ale zawiła historia, powtarzalna rozgrywka i wątpliwy głos działają na jego szanse na bycie naprawdę świetnym. Recenzowane na: PC Co oznaczają nasze oceny