Podobnie jak wiele osób w naszej społeczności graczy, niedawno kupiłem Niebo niczyje na PS4. Po niedawnym obejrzeniu filmu moje podniecenie - które było wówczas bardzo niskie - gwałtownie wzrosło. Możesz być kosmicznym piratem? Żyj na planecie przez całą grę? Możliwości wydawały mi się nieograniczone.
Ale to, co znalazłem, to gra, której nie chciałem. To moja wina - dzięki marketingowi gry poczułem to ekstrawaganckie odkrycie, które nie jest tak widoczne w grze. Czuje się bardziej jak gra przetrwania, w której musisz się ruszać, inaczej gra nie ma nic innego do zaoferowania w jednym miejscu. Nie muszę dodawać, że nie jestem fanem tej gry. Ale nie o to tu chodzi.
Na poziomie technicznym Niebo niczyje to skomplikowana i intrygująca praca. Ma prawie nieskończony wszechświat - którego większość nigdy nie zobaczy - a ilość wizualnej różnorodności jest na początku oszałamiająca. Ale to wszystko co mam. Każda planeta ma takie same zasoby, jakich potrzebujesz, i niewiele jest powodów, by sprzyjać jednemu nad drugim, gdy wędrujesz w kosmosie.
To prowadzi mnie do mojego największego problemu z grą to nie jest gra. Zamiast tego, jest to dowód na to, że można stworzyć coś na taką skalę na PS4, że cały jednolity wszechświat można stworzyć w jednej grze. Nadal trudno mi zrozumieć tę koncepcję jako grę, ponieważ rzeczywisty projekt gry nie jest tak imponujący.
Niebo niczyje z pewnością nie jest jedynym sprawcą gry „proof of concept”. Ostatnio grałem Super gorące, gra logiczna FPS, w której czas porusza się tylko wtedy, gdy to robisz. Trzyma się tej obietnicy. Gra jest dokładnie tym, co mówi. Ale na późniejszych poziomach nie daje mi to poczucia rozwiązania zagadki lub bycia dobrym w strzelankach. Pozostałam przy próbie z błędem, która wysysa styl i błyskotliwą zabawę z gry.
Nawet przy dużych frustracjach projektowych na późniejszych poziomach gra nie kłuła mnie wystarczająco długo, aby przetrwać dłużej niż 3 godziny. Z tymi 3 godzinami otrzymasz cennik 25 USD. Ma inne tryby, ale żaden z nich nie interesował mnie długo.
Ale nawet cofanie się dalej Historia o moim wujku to żartobliwa opowieść o dziecku, które znajdzie swojego wuja w cudownej krainie, używając haka do chwytania za szaloną platformówkę pierwszej osoby. Pierwsze dwie godziny gry mnie podłączyły, ale ostatnie 45 minut było irytujące. Dodają nową mechanikę do zdolności chwytaka do utrzymywania się w powietrzu, ale wykrycie trafienia jest tak nierówne, że tylko zgadywałem, że gra zadziała, gdy dostanę moment prawdy. 13 $, pobity w mniej niż 3 godziny, a ostatnia trzecia część gry nie działała poprawnie.
- Długość nie jest tutaj prawdziwą sprawą - nie walczę w krótkich grach, chociaż ceny wydają się mocno zawyżone. Mam dość gier, które mają fundament, ale nie wystarczą. Super gorące to świetna koncepcja - to najbliższa gra, w której kiedykolwiek czułem się jakbym był Macierz.
Ale kończy się dobrze, kiedy ma się zacząć. Nauczyłem się wszystkich mechanizmów, teraz mogę je przetestować do końca gry. Ale to koniec. Historia o moim wujku jest takie samo. Gra ma tak zabawną podstawową mechanikę, że nie może na niej opierać.
Byłaby to gra, która jest doskonałym przykładem tego, co wykracza poza mechanikę Hyper Light Drifter. Nie, gra nie jest idealna, ale wykorzystuje mechanikę tak, jak powinna. Dowiesz się, jak używać broni do długich ataków dystansowych, miecza do głównej broni i ruch do przodu, który jest niezbędny dla twojego sukcesu. Żaden z pomysłów nie jest zmarnowany ani nie przypomina refleksji, ale nie jest tym, co sprzedaje grę jako całość.
Prezentacja, historia i ekscytująca eksploracja Zelda tworzą niezwykły tytuł. Walki mogą być czasem wyczerpujące, ale są uczciwe z powodu solidnej podstawy, którą jest mechanika walki.
Gry takie jak Niebo niczyje i Super gorące niekoniecznie są złe, ale czują się zszokowani, jakby gra z wczesnym dostępem oznaczona jako ukończona. Chcę, aby mechanika gry nie była całą grą - raczej chwytająca część lepszej sumy. W przeciwnym razie wydałem za dużo na zbyt mało.
Daj mi znać, co myślisz w sekcji komentarzy i dziękuję za przeczytanie.