Zawartość
Ghostory, indie studio Pierwsza gra Rigid Core, niedawno wydana na platformie Steam, obiecująca 29 poziomów zagadki platformowej i retro, 2D pikselową estetykę. Gra w przeważającej części uzyskuje podstawową koncepcję, z dobrze wykonanym chwytem centralnym i kilkoma sprytnymi projektami. Ogólnie jednak nie wystarczy łatwo polecić grę, ponieważ istnieją pewne istotne wady w stymulacji i dostarczaniu, które sprawiają, że jest to bardziej uciążliwe niż powinno być.
Przesłanka
Ghostory nie traktuje siebie poważnie, co jest dobrą i złą rzeczą (więcej o złym później). Zaczyna się od ciebie jako młodego człowieka, ze znaczną pomocą cienia o godzinie piątej, biegnącego rozpaczliwie po lesie, gdy próbujesz wyprzedzić stado wilków. W końcu uciekasz i bierzesz orzeźwiającego drinka w pobliskim jeziorze, ale okazuje się, że po wypiciu stałeś się przezroczysty. Na szczęście w pobliżu jest dom czarownicy, która zna lekarstwo. Niestety, właśnie użyła ostatniego ze składników na podróżnika, który minął kilka minut wcześniej. Więc masz za zadanie udać się do pobliskiej jaskini, aby ją odzyskać, bo bez eliksiru wkrótce umrzesz. (Nie ma jednak limitu czasu, więc nie ma obaw). W międzyczasie możesz dowolnie zmieniać formę człowieka i ducha, a następnie udać się do jaskini, aby spróbować ocalić życie.
Rozgrywka
Podstawowa rozgrywka w Ghostory obraca się wokół tej możliwości zmiany formy. Naciskając klawisz Shift, przekształcasz się w przezroczystą formę siebie i możesz przejść przez przeszkody, wykroczyć poza poziom lub dostać się na określoną platformę dużo szybciej niż normalnie. Jeśli brzmi to tak, jakby gra była zbyt łatwa, nie robi tego. Widzisz, musisz dotrzeć do końca każdego pokoju swoim plecakiem - w przeciwnym razie nie możesz zebrać wymaganych składników do eliksiru naprawczego, kluczy, których potrzebujesz do odblokowania drzwi i klatek, i tak dalej. W tym miejscu pojawia się wyzwanie. W gruncie rzeczy gra polega bardziej na doprowadzeniu plecaka do końca każdego pokoju niż na przenoszeniu postaci.
Przełącz to
Układanki, które napotkasz w tym procesie, różnią się w zależności od kolejności procesów, w których najpierw wykonujesz pewne czynności, aby przejść do następnego kroku. Wszystkie mają tę samą podstawową formę: przełączniki, przesuwają pola, wskakują na ruchome platformy, podnoszą klucz, odblokowują klatkę, aby można było przerzucić inny przełącznik, znaleźć inny klucz, otworzyć drzwi, powtórzyć, aż dojdziesz do końca sala. Jeśli brzmi to powtarzalnie, to dlatego, że jest po pewnym czasie.
Nie zrozum mnie źle. Niektóre łamigłówki są dość trudne, jeśli nie tak mądre, jak bym chciał, a większość z nich jest dobrze zaprojektowana. Zagadki stają się także trudniejsze. Kiedy jednak utkniesz, możesz wybrać opcję podpowiedzi z menu, która przeniesie Cię do niepublicznego filmu YouTube opublikowanego przez Sztywny rdzeń, pokazującego, jak ukończyć poziom. Jednak w większości przypadków szczerze życzę sobie, aby rozwiązania były nieco bardziej zaangażowane, niż „och, po prostu poruszam się trochę szybciej, aby dostać się na tę platformę” lub „najpierw przesuń to pole, zanim przejdę do tego przełącznika”.
Biorąc pod uwagę charakter zagadek, gra najlepiej jest grać w krótkich seriach. Ale tak naprawdę nie jest do tego przeznaczony. Napotykasz tylko punkty oszczędnościowe po wyczyszczeniu co pięć pokoi i jest to trochę niewygodne, aby przejść przez kolejne łamigłówki, które już ukończyłeś, ponieważ nie dotarłeś do punktu ratunkowego przed wywołaniem życia. Powiązanym problemem jest długość niektórych łamigłówek.
Nawet na początku są takie, które potrzebują dużo czasu, aby ukończyć, wymagając wielu kroków, aby dotrzeć do końca i, w zależności od puzzli, pójść do starej szkoły i ukarać cię, sprawiając, że zaczniesz od nowa, jeśli zdarzy ci się spaść czas. Wyzwanie byłoby docenione, gdyby nie oznaczało przechodzenia przez żmudne kroki tylko po to, by wrócić do miejsca, w którym się znajdowałeś i wykonywać bardziej nudne kroki. Tutaj różnorodność pomogłaby uczynić grę bardziej przyjemną.
Niektóre z problemów, które napotkasz, nie są tak naprawdę związane z zagadkami. Na przykład istnieje kilka przełączników czasowych, w których masz tylko tyle czasu, aby dostać się na platformę, zanim przestanie się poruszać lub zniknie. Czas jest trochę za krótki w niektórych z nich. Podejrzewam, że przy odpowiednim kontrolerze nie byłaby to wielka sprawa, ale granie z klawiaturą sprawia, że kontrolki są niezgrabne i nieprecyzyjne, co jest sprzeczne z precyzją wymaganą w skokach i ogólnym ruchu.
Co jest w mojej kieszeni?
Jest jeszcze jeden problem związany z zagadkami: podstawowa koncepcja. Kiedy twoja postać stoi tam z rękami w kieszeniach bluzy i ma na sobie dżinsy, wydaje się, że nie ma powodu, by przykładać tak dużą wagę do przemieszczania plecaka, by móc podnosić przedmioty. Nadzieja na logikę w grach wideo jest ćwiczeniem daremności - jak powinno być - ale rażąca wada w takim mechanizmie jest trudna do zignorowania.
Problemy z historią
Gra naprawdę potrzebuje czegoś, co przyciągnie gracza do przodu, dając powód do obejrzenia tych błędów i przepchnięcia zagadek. Historia pozostaje prawie taka sama, jak się zaczyna - beztroska, może trochę zbyt niepoważna. Nie jest źle, ale nie ma wystarczającego powodu, aby gracz miał powód, by iść dalej, tym bardziej, że jedyne fragmenty historii, które otrzymujesz, znajdują się w punktach zapisywania, gdy komunikujesz się z Czarownicą lub innymi poprzez rozłam w przestrzeni.
Dialog jest kompetentny, choć nie wybitny, z niczym, by oddzielić każdą postać od drugiej. Na przykład Czarownica, która ma być starszą kobietą, brzmi, jakby właśnie skończyła drugi rok szkoły średniej (co jest „uhm… jak” trochę odpychające). Istnieją osiągnięcia Steam, ale wydają się one nieodpłatne - uzyskując osiągnięcie za improwizację rozwiązania łamigłówki, na przykład gdy było to jedyne.
Audiowizualny
Jeśli chodzi o dźwięk i efekty wizualne, gra działa znacznie lepiej. Grafika pikselowa 2D jest piękna i pomimo tego, że tła stają się nieco stare, zanim w końcu się zmieniają, schemat kolorów jest głęboki i bogaty. Nie ma zbyt wiele dźwięku, choć nastrojowe odcienie muzyki nadają grze przyjemny klimat.
Werdykt
Ghostory ma bardzo solidną koncepcję, a programiści wyraźnie wkładają sporo myśli w same łamigłówki. Niektóre z nich mogą uważać łamigłówki za wystarczający powód, aby kontynuować, i może to być po prostu zadrapanie tej zagadki. Jednak cały utwór jest utkwiony w powtarzaniu i nie ma prawdziwej zachęty do kontynuowania. Mamy nadzieję, że kolejna wycieczka Rigid Core zapewni graczom bardziej wszechstronne doświadczenie.
Nasza ocena 6 Pierwsza gra Rigid Core zawiera solidną mechanikę centralną i kilka dobrze zaprojektowanych łamigłówek, ale cierpi z powodu słabej implementacji i powtarzania. Recenzowane na: PC Co oznaczają nasze oceny