Myślałem, że mój GOTY został wybrany w maju - Wiedźmin 3. Gra, która sprawiła, że usiadłam i zastanawiałam się nad wyborami, w których nie sposób zadowolić wszystkich, nie sposób uratować wszystkich ... wybory, które zadawały pytania o to, kim jestem i jaki wpływ chciałem mieć na świecie. Cudownie szare doświadczenie z zdecydowanie ponurym światopoglądem.
Jednak w zeszłym miesiącu gra, która wyglądała jak retro, której nigdy nie słyszałem. Bloger, którego lubię, był podekscytowany szkieletami nazwanymi po czcionkach, w których rozmawiali. Jeden z moich przyjaciół rzucił się w bitwę, której nie powinien był walczyć. Inny przyjaciel, który ze wszystkich względów miał bardzo zły czas, wydawał się niepocieszony. Jeszcze więcej mojego kręgu społecznego kupiło, dopóki gra nie wydawała się nieubłagana; nawet jeśli wydawało się to kolejnym indie smaku miesiąca.
Wszedłem Undertale wiedząc tylko tyle: wiedząc, że slogan gry, nie musisz nikogo niszczyć, oznaczało, że krzywdzenie czegokolwiek mogłoby zablokować mi najlepsze zakończenie gry, wiedząc, że mój plik składowania niekoniecznie był pod moją kontrolą, wiedząc, że gra będzie wiedziała, nawet między grami. Miałem szczęście być w pobliżu ludzi, którzy nie chcieli ujawniać więcej, zostawiając mnie na odkrycie przyjemności gry na własną rękę.
Undertale to suma małych doświadczeń. Nie mając żadnych osiągnięć, listy kontrolnej przedmiotów kolekcjonerskich, ani poczucia szczególnej pilności przez większość gry, pozostało mi do zbadania we własnym tempie. Grałem w golfa na śniegu, zrównoważone hot dogi, słuchałem muzyki, pieściłem kilka psów i śmiałem się z niektórych denerwujących, przypadkowo podpalałem ślimaka i głośno nalegałem na wszystkich, którzy tego słuchali anime jest prawdziwe, wy. Bez partytur i statystyk skupiłem się na cieszeniu się prostotą wyglądu gry i zawsze obecnym urokiem.
Przerażające ustawienie gry i historie czasami wydawały się odległe. W innych tłoczyło się blisko, a zarówno jakość, jak i serce pisma i innowacyjności gry przeświecały. Undertale znakomicie wykorzystuje te ograniczenia, tworząc momenty szokującej subwersji, która przypomniała mi ostro, że nie było to coś emulowanego od dziesięcioleci.
Określenie staje się czymś więcej niż modnym słowem - to główny temat gry. Nadmierna lub bezsensowna determinacja sprawia, że gracz podejmuje straszliwe, nieodwracalne decyzje w imię ukończenia. Na każdym zakręcie, Undertale jednocześnie prosi, abyś zrezygnował z pogoni za najgorszym zakończeniem i drwi z ciebie za robienie rzeczy w połowie drogi. Zręcznie nawiguje cienką linią między intrygującymi a ciężkimi rękami.
Być może przede wszystkim Undertale nie boi się być dobrą grą o zasadniczo dobrych ludziach ... głównie. Najlepszym zakończeniem gry jest słodko-gorzki triumf, który łączy wiele luźnych końców - ale nie wszystkie. Złamania między niektórymi postaciami są zbyt głębokie, aby je wyleczyć, i ostatecznie niemożliwe jest uratowanie wszystkich, nawet przez bardzo pochwalone użycie determinacji.
Postacie te mają złożoność i ich sytuacje, które pokazują talent twórcy gry, Toby'ego Foxa. Nie wszystko jest idealne lub tak starannie rozwiązane w życiu, ale wciąż istnieje ogromny potencjał dobroci i miłości, aby go wzbogacić. Undertale pięknie odzwierciedla to bogactwo.
W moim Undertale, wszyscy żyli długo i szczęśliwie - lub tak szczęśliwie, jak tylko mogli. Gra zrobiła wszystko, co w jej mocy, by poprosić mnie o pozostawienie rzeczy w tym stanie, a fakt, że mam, jest odzwierciedleniem potencjału tego małego indie jako gry roku.