Wszyscy złożyliśmy obietnice sprzątania naszych pokoi, wynoszenia śmieci, chodzenia z psem i wielu innych obowiązków. Rzeczy, które zaniedbałeś, zaczynają się robić w nadziei, że twoi rodzice to zauważą. Tak, nawet poświęcenie całej soboty na zastąpienie tej klasy C klasą A w historii stanie się częścią rutyny (jak nazywała to moja rodzina) „wysysania”. Ta szarada służyła tylko jednemu celowi i jednemu celowi; w nadziei, że pod choinką znajdziesz długie prostokątne pudełko lub stos prezentów zaklinowany między tortem urodzinowym a skarpetkami cioci Ruedy, którą dzierżysz każdego roku.
Moje doświadczenie było nieco inne w przypadku mojej pierwszej konsoli. To było w połowie lipca w północnej części stanu Nowy Jork. Mój brat i ja (około szóstego roku życia) jedliśmy kanapki z masłem orzechowym i galaretką. Usłyszeliśmy, jak otwierają się drzwi. Mój ojciec stał na wejściu do naszej kuchni. W jego dużych dłoniach znajdowało się duże czarne i szare pudełko „Akcja Zestaw” pogrubionymi czerwonymi literami na górze. Powyżej było Nintendo Entertainment System. Mój brat i ja skakaliśmy jak świerszcze.
Nic dziwnego, że NES zmusi dwóch młodych chłopców do zrobienia cartwheels i salta w kuchni ich Matki. Będąc tak młodym, nie pamiętam, żeby prosić o Nintendo, ale mój brat i ja prawdopodobnie ścigaliśmy ich od tygodni.
Świat, o którym wiedziałem o siódmej, był inny niż ten, w którym mieszkam dzisiaj. Magnetowid właśnie się ukazał i możliwość nagrywania programów telewizyjnych do oglądania później była fenomenem. Mikrofalówka zrobiła kolację z TV i popcorn w jednej chwili (nowa i mile widziana poprawa w pracowitym gospodarstwie domowym). Płyty CD zaczęły zastępować płyty. Telefony komórkowe o wielkości dużych cegieł, w których posiadali tylko moi bogaci biznesmeni.
Fakt, że możesz kontrolować postać na ekranie, był wielką sprawą.
Pierwszej nocy z NES wszyscy usiedliśmy przed telewizorem, drewniany kwadratowy kwadrat z dużymi srebrnymi gałkami. Mario i Luigi na ekranie telewizora byli bardzo surrealistyczni. Widzenie Mario roztrzaskało bloki głową i zmiażdżyło wrogów odgłosami. Fakt, że możesz kontrolować postać na ekranie, był wielką sprawą.
Słyszeliśmy o pokoju bonusowym w jednej z zielonych rur Super Mario Brothers. Przez całą noc szukaliśmy wydzielonego pomieszczenia, które miało różne rury prowadzące do innych etapów gry. To był dreszczyk emocji, wiedząc, że mógłbyś wypaczyć się z tego pokoju na dowolny poziom. Nie udało się zdobyć ani zdobyć punktów. Jedyne, co można zyskać, to chwalenie się prawami swoich kumpli i osobistą satysfakcję, jakiej szukają wszyscy gracze.
Nie udało się zdobyć ani zdobyć punktów. Jedyne, co można zyskać, to chwalić się prawami swoich kumpli i osobistą satysfakcją, której szukają wszyscy nasi gracze.Podobnie jak wielu z was, moje pierwsze doświadczenie z grą wideo jest w mojej pamięci jako czas zabawy i radości. Mój brat i ja spędzaliśmy całe dnie na zmianę, próbując przejść do następnego etapu. Czasami bezskutecznie. Kiedy w końcu pokonaliśmy bossa lub wyczyściliśmy poziom, był to najwyższy poziom. Do dziś rozmawiamy z nim o grach, które gramy i podpowiedziach, jak zdobyć trudniejsze sekcje.
Gry zmieniły się na przestrzeni lat. Stały się bardziej realistyczne i elastyczne. Funkcje online sprawiają, że jesteśmy bardziej połączeni niż kiedykolwiek wcześniej, dzieląc się naszymi ulubionymi momentami gry, a także rywalizując ze sobą.
Gry takie jak Rycerz Łopata przynoszą to stare doświadczenie szkolne nowemu pokoleniu. Replikacja dawnej grafiki i czerpanie inspiracji z klasyki NES; Gry Super Mario Bros, Metroid, Mega Mężczyzna i Castlevania przychodzą do głowy. Rycerz Łopata robi więcej niż tylko styl wizualny tych starszych gier, replikuje i poprawia mechanikę. Wielu recenzentów skomentowało to w swojej grze „Lets Plays”.
Spędziliśmy wiele ćwiartek, próbując zdobyć tego ostatniego ducha, zanim przestał migać na niebiesko, aby uzyskać wysoki wynik.Poprzednik, gra zręcznościowa, wbudował uzależniający aspekt gry. Spędził wiele ćwiartek, próbując zdobyć tego ostatniego ducha, zanim przestał migać na niebiesko, uzyskując wysoki wynik. Dzięki uproszczonym zasobom i ograniczonemu sprzętowi w czasach, w których ci projektanci grają wiele rzeczy, z którymi niewiele musieli pracować. To, co mogli zrobić, to zrobić wciągającą rozgrywkę, a chłopak to zadziałał.
Tytuł tego artykułu brzmi: „Kiedy gry nie wybuchały, dmuchałeś w nie”. Gry zamarzałyby od czasu do czasu. Zmarszczyłbyś usta i dmuchnął w otwarty koniec wkładu, aby nie przegrzać. Uwolnienie niektórych może być atakiem na dzisiejsze gry z tytułem takim jak ten artykuł. Zapewniam, że jestem tak podekscytowany najnowszą wersją jak ktokolwiek inny. Choć z nadmiernie nasyconym rynkiem gier od każdego, kto pracuje w ich piwnicy do największej korporacji, która ma nadzieję na kolejny wielki hit, miło jest wrócić do czasu, kiedy opcje są nieco ograniczone, ale możliwości są nieograniczone.